Vakantiegevoel

"Zou je vanaf zondag voor de katten kunnen zorgen?Wij vertrekken zaterdagmiddag en komen over twee weken weer terug. Voor een eventuele back-up: de buren; die gaan pas in augustus met vakantie."
"Komt voor elkaar!"
"Zou je ook de planten af en toe wat water kunnen geven? Die van buiten staan in de schaduw, maar toch. In de koelkast staat nog wat vla en yoghurt. Die kan je opmaken."
"Helemaal goed. Fijne vakantie!"

De zomermaanden zijn voor mij de laatste jaren, waarin de zorg voor Gert heel intensief was, vooral maanden waarin je jezelf moet zien te redden. De meeste mensen om mij heen - familie, vrienden, kennissen, buren - zijn op vakantie. Dat ik hen niet kan inroepen als dat nodig zou zijn, maakte me wel eens wat angstig. Als nou maar niet ...

Nu Gert niet meer thuis woont, heb ik die angst niet. Gebeurt er iets met Gert, dan is er in het verpleeghuis genoeg hulp aanwezig. Het is nu meer dat ik thuis alleen ben; in deze vakantietijd meer dan anders. Ik moet nu echt mezelf zien te redden. Allerlei activiteiten zoals mijn uurtje sporten met 50-plussers en mijn leeskring beginnen pas weer in september. Ik lees veel (al die boeken waar ik al maanden niet aan toe kwam), rommel in de tuin (gras moet je gelukkig vaak maaien), ga elke middag een uurtje naar Gert toe (hij is gelukkig heel blij als hij me ziet, daar doe je het voor!), fiets bij mooi weer naar Gert toe (wat voel ik me stoer als het weer gelukt is), ga laat naar bed (waarom zijn die crimi's nou altijd zo laat?), loop mijn rondjes hard (Bonne loopt mee), lees over allerlei leuks waar ik naartoe zou kunnen gaan (wat ik in mijn agenda schrijf en vervolgens direct weer vergeet) en laat Bonne ruim uit (voor hem kan deze periode niet lang genoeg duren). Ik red me wel. Maar ik zal blij zijn als straks alles 'weer gewoon is' (hoe vaak hebben Gert en ik niet gewenst dat 'alles weer gewoon was'?).